از کوچ به شهر تا بلوغ اجتماعی؛ گامی آگاهانه برای توسعه بهمئی

“إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتّى يُغَيِّروا ما بِأَنْفُسِهِمْ”
(سوره رعد، آیه ۱۱)
ترجمه: همانا خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد مگر آنکه آنان خود، آنچه در وجودشان هست را تغییر دهند.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی عصر زنگی ، در جهان‌بینی قرآنی، تغییر و تحول اجتماعی از درون جوامع آغاز می‌شود، نه با نسخه‌های بیرونی. کلید توسعه پایدار در هر سرزمینی، بیداری و اراده جمعی آن جامعه است. آیه شریفه‌ای که در بالا ذکر شد، نه فقط یک آموزه دینی، بلکه اصل بنیادین تحول اجتماعی در هر ملت و قومی است.

امروز ما مردم بهمئی، از زندگی پراکنده در روستاها و ایل‌ها، به‌سوی تمرکز در شهری به‌نام لیکک گام برداشته‌ایم؛ حرکتی که اگر با آگاهی، نظم، و همدلی همراه شود، می‌تواند زمینه‌ساز شکوفایی همه‌جانبه منطقه گردد.

اما باید به‌خاطر داشت، شهرنشینی صرفاً حضور در یک محیط شهری نیست؛ شهرنشینی نوعی فرهنگ است، شیوه‌ای از زیست جمعی، و التزام به اصولی چون قانون‌مداری، مشارکت اجتماعی، نظم، مسئولیت‌پذیری، و همزیستی مسالمت‌آمیز با دیگران.

عبور از سنت به مدنیت؛ بدون انکار ریشه‌ها

ما به‌عنوان مردمی با پیشینه‌ی عشایری و روستایی، ریشه‌هایی عمیق و فرهنگی غنی داریم. اما اگر قرار است در ساختار شهر و جامعه مدنی موفق باشیم، باید مرز بین “ارزش‌های بومی مثبت” و “رفتارهای بازدارنده توسعه” را بشناسیم.

قومیت‌گرایی زمانی ارزشمند است که در خدمت همبستگی، هویت فرهنگی، و ارتقاء عمومی جامعه باشد. اما زمانی که به ابزار تبعیض، انزواطلبی، یا مانعی در برابر شایسته‌سالاری و انسجام اجتماعی بدل شود، باید آن را کنار نهاد.

شهروندی؛ هویت نوین ما

شهروند بودن یعنی پذیرش حقوق و مسئولیت‌های مشترک در قبال یکدیگر. دیگر نمی‌توان با نگاه طایفه‌ای، تصمیمات جمعی گرفت. لازم است “ما” را جایگزین “من”، و “جامعه” را برتر از “قوم و طایفه” بدانیم.

لیکک به‌عنوان مرکز شهرستان بهمئی، ظرفیت آن را دارد که به الگویی از توسعه شهری در جنوب غربی کشور تبدیل شود. اما این اتفاق، نیازمند تغییر نگاه، اصلاح رفتارهای سنتی ناسازگار با شهرنشینی، و التزام به اصول زندگی شهری است.

پایان