—

در خاکِ این سرزمین، که صدای تاریخ در آن جاری‌ست،
ستاره‌ای خاموش شد؛
استاد محمد نیک‌بین، مردی که قلمش روشنایی بود
و کلامش پلی به سوی روشنایی دل‌ها.

او مصلحِ بی‌صدا، سخنورِ ایل بهمئی،
و پادشاه ملک و سخن بود،
که با هر واژه، زندگی را جان بخشید
و با هر جمله، اندیشه‌ها را زنده کرد.

اکنون اما سکوت بر جای صدایش نشسته،
و خاطره‌اش همچون نسیمی نرم
در کوچه‌های دل‌ها می‌وزد،
یادش همیشه زنده و جاودان باد.