افراط و تفریط، دو آسیب دیرینه در عرصه سیاست، همچنان یکی از مهم‌ترین موانع دستیابی به تعادل، توسعه پایدار و حکمرانی عقلانی در جوامع معاصر به‌شمار می‌آیند. افراط با تندروی و حذف دیگری، و تفریط با انفعال و تساهل بی‌قاعده، هر دو سیاست را از مسیر گفت‌وگو، عدالت و منطق خارج می‌سازند. سیاست‌ورزی مؤثر نیازمند بازگشت به میانه‌روی، رویکردی متوازن و عقل‌محور است که بتواند میان اصول، منافع عمومی و واقعیت‌های اجتماعی پیوندی سازنده برقرار کند.