یادداشتی به قلم مدیر پایگاه خبری عصر زنگی//ازپای صندوق تا فراموشی سرنوشت تلخ رای دهندگان در سیاست

سیاهی لشکر انتخابات؛ نادیده‌انگاری پس از رای دادن

در برهه‌های حساس انتخابات، این مردم‌اند که به‌سان سیاهی لشکر در صحنه‌ای بزرگ ظاهر می‌شوند؛ مردمی که از هر قشر و طبقه، با امید و آرزوهایی چشم به صندوق‌های رأی دارند. اما این حضور پرشور و پرشعور، گویا تنها در قالب یک نمایش نمایشی و موقتی برای به‌کارگیری سیاسیون و بازیگران اصلی صحنه است؛ بازیگرانی که پس از کسب قدرت، فراموش می‌کنند آنانی را که برایشان نقش آفرینی کرده‌اند.

سیاهی لشکر انتخابات، همان توده مردم عادی‌اند؛ کسانی که گاه با هزاران مشکل معیشتی، به امید بهبود اوضاع، پای صندوق می‌آیند و با رأی خود، آینده سیاسی کشور را رقم می‌زنند. اما همین سیاهی لشکر، پس از بسته شدن درهای شعبه‌های رأی، به ناگاه به فراموشی سپرده می‌شوند؛ صدایشان خاموش می‌شود و نیازها و مطالبات‌شان در پیچ و خم تصمیمات سیاسی گم می‌گردد.

آری، این مردم نادیده گرفته شده‌اند؛ نادیده‌ای که در بزنگاه انتخابات سرنوشت‌ساز به میدان آورده می‌شوند و پس از آن، چون اشیایی بی‌ارزش به کناری گذاشته می‌شوند. مسئولان و کاندیداها که در رقابت‌های انتخاباتی، وعده‌ها و شعارهای رنگارنگ سر می‌دهند، از مسئولیت‌های واقعی پس از پیروزی فرار می‌کنند. وعده‌های توسعه، اشتغال، رفاه و عدالت، تنها به زبان خوش خلاصه می‌شود و عملیاتی شدن آن‌ها به تعویق می‌افتد.

سیاهی لشکر انتخابات، نماد همان مردمی است که صدای فریادشان در خیابان‌ها و کوچه‌ها شنیده نمی‌شود. مردمی که به‌رغم حضور فعال و مشارکت بالای خود، همچنان در همان مشکلات ریشه‌ای و ساختاری دست و پا می‌زنند؛ مشکلاتی که گویی برای قدرت‌مداران اهمیتی ندارد.

این روند ناعادلانه و ناروا، به‌مثابه ضربه‌ای بر پیکر دموکراسی است؛ دموکراسی‌ای که تنها در ظاهر و قالب حضور مردم در پای صندوق‌ها معنا دارد، اما در باطن از حق پاسخگویی و مسئولیت‌پذیری تهی است.

ای کاش سیاستمداران و تصمیم‌گیرندگان به جای بهره‌برداری ابزاری از مردم در انتخابات، به وظیفه انسانی و اخلاقی خود در خدمت به آنان پایبند باشند؛ ای کاش سیاهی لشکر انتخابات، نه به عنوان ابزار، بلکه به عنوان صاحبان اصلی کشور دیده شوند و صدای‌شان همیشه شنیده گردد.

در پایان، باید پرسید؛ تا کی مردم باید در بازی سیاست به‌عنوان سیاهی لشکر ظاهر شوند و پس از آن به فراموشی سپرده گردند؟ آیا وقت آن نرسیده که مسئولان به جای شعار و وعده، در عمل پاسخگوی این توده بزرگ و زحمت‌کش باشند و به حق آن‌ها احترام بگذارند؟