روایت ماندگار “ماغر بهمئی”؛ صدای کوه‌ها، هشدار سردار سلامی

به قلم حسین جعفری نیکو مدیر پایگاه خبری عصر زنگی

به گزارش پایگاه خبری عصر زنگی ، آن روز، آفتاب با حجب و احترام بر قله‌های ایل بهمئی نشسته بود. برفراز کوه سفید، غرور می‌بارید؛ کوه سیاه سنگینی سال‌ها داغ و ایستادگی را بر دوش داشت؛ ماغر، دل تپنده‌ی تاریخ، و منگشت، همچون سربازی ایستاده بر دروازه‌ی غیرت، گواه بودند بر هزاران سال مردانگی و وفاداری مردمان این دیار.

و در میان این شکوه بی‌پایان، صدا برخاست. صدای مردی از جنس ایستادگی.
سردار سلامی، فرمانده‌ای برخاسته از خاک وطن، از دل مردم، با لهجه‌ی همدلی و رگ‌هایی پر از خون شهدا، سخن گفت. سخنانی که نه فقط در گوش، که در عمق جان نشست.

در کنگره‌ی شهدای ایل بهمئی، وقتی سردار دهان به کلام گشود، دل کوه‌ها لرزید. او نه از پشت میکروفن، که از فراز قله‌های شرف، با دشمن سخن گفت.
از قلب بهمئی، از جایی که هر سنگش، خاطره‌ای از مقاومت است، به دشمنان این ملت هشدار داد:
“اگر روزی خیال باطل تجاوز به این سرزمین را در سر بپرورانید، فرزندان این ایل همانند منگشت و ماغر استوار در برابر شما خواهند ایستاد. اینجا سرزمین مردانی است که در سکوت کوه‌ها فریاد آزادی سر دادند.”

آن هشدار، رعدی بود در آسمان میهن. لرزشی در دل تاریکی. صدای سردار، پژواکی شد در دره‌های کوه سفید و از قله‌های کوه سیاه فرو ریخت بر خاک بی‌وفای دشمن. گویی کوه‌ها لب به لبخند گشودند و مادران شهدا، در سکوت، اشک افتخار ریختند.

و ما، فرزندان این خاک، با دستانی گره‌خورده بر سینه، عهد بستیم. عهدی به بلندای منگشت. به پاکی برف‌های کوه سفید. به صلابت کوه سیاه. و به غیرت جوشان در دل ماغر.

آن روز، بهمئی دوباره برخاست. نه فقط با نام شهدا، بلکه با صدای یک فرمانده، که از تبار غیرت بود، و هشدارش، چونان داغی بر پیشانی بدخواهان این سرزمین نشست.

این روایت، تنها خاطره یک روز نبود. این، سندی شد از حضور یک ایل، در دل تاریخ.
ایل بهمئی، با کوه‌هایی به بلندای غرور، و مردمی به پاکی ایمان، جاودانه شد.

و تا کوه‌ها پابرجایند، صدای بهمئی خاموش نخواهد شد…