گفت‌وگوی تلخ و امیدبخش با بلوط‌های کوه حاتم؛ روایت درختی که پدر و مادر قوم لر بود

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی عصر زنگی ، علینقی خلیلی، نویسنده و پژوهشگر بومی شهرستان بهمئی، در یادداشتی تأمل‌برانگیز و ادبی با عنوان «گفت‌وگو با درخت بلوط»، روایتی نمادین از دیدار خود با بلوط‌های دامنه کوه حاتم ارائه کرده است؛ روایتی که فراتر از یک متن احساسی، به‌مثابه سندی اجتماعی و فرهنگی از پیوند عمیق انسان و طبیعت در زیست‌بوم زاگرس قابل تحلیل است.

در این نوشتار، درخت بلوط نه به‌عنوان یک عنصر طبیعی خاموش، بلکه چون مادری رنج‌دیده و پدری صبور سخن می‌گوید؛ درختی که قرن‌ها بی‌هیچ توقعی پناه، غذا، سایه، سوخت و امنیت را برای قوم لر فراهم کرده، اما امروز از زخم چوب، تبر و اره برقی می‌نالد. بلوط از بهره‌برداری‌های ناآگاهانه، تخریب‌های سودجویانه و نابودی گسترده جنگل‌ها انتقاد می‌کند و این روند را خیانتی از سوی «فرزندان ناخلف» خود می‌داند.

نویسنده با بازگویی نقش حیاتی بلوط در معیشت سنتی، از نان بلوط و تعلیف دام‌ها تا ساخت سرپناه، تولید عسل و پایداری در برابر خشکسالی و قحطی، به روشنی نشان می‌دهد که چگونه نابودی بلوط، به‌معنای فروپاشی بخشی از هویت و امنیت زیستی زاگرس‌نشینان است.

در عین حال، این متن صرفاً مرثیه‌ای برای طبیعت نیست؛ بلکه با اشاره به قرق و حفاظت بخشی از مناطق کوه حاتم و تلاش گروه‌های مردمی برای کاشت بذر بلوط، پیام امید و مسئولیت‌پذیری را برجسته می‌کند. نویسنده بر این باور است که بازگشت عظمت بلوط، بدون مشارکت آگاهانه مردم محلی و برنامه‌ریزی بلندمدت ممکن نخواهد بود.

این یادداشت، زنگ هشداری است برای مسئولان، نهادهای متولی منابع طبیعی و افکار عمومی؛ هشداری که یادآور می‌شود حفظ بلوط، نه یک انتخاب اختیاری، بلکه ضرورتی راهبردی برای آینده زاگرس و نسل‌های بعدی است.

خبرنگار: حسین جعفری نیکو
پایگاه خبری تحلیلی عصر زنگی