محرومیت ما
نتیجه انتخاب‌های احساسی ماست.
دیگران مقصر نیستند، ما خودمان هستیم!

بخش‌های سراسیاب یوسفی و ممبی از توابع شهرستان بهمئی در استان کهگیلویه و بویراحمد هستند. به گفته کارشناسان، توسعه زیرساخت‌های ارتباطی در این مناطق نه‌تنها موجب ارتقاء سطح زندگی و دسترسی آسان‌تر به خدمات می‌شود، بلکه نقش مهمی در توانمندسازی اجتماعی و اقتصادی ایفا خواهد کرد

پیش از آن‌که به قدرت برسند، شبیه خود ما بودند؛ با زبان مردم سخن می‌گفتند، در کوچه و بازار قدم می‌زدند، تلفن که زنگ می‌خورد، بی‌درنگ پاسخ می‌دادند. اما همین که پایشان به اتاق‌های دربسته‌ی مسئولیت رسید، آرام‌آرام چهره‌ها عوض شد، صداها رسمی و فاصله‌ها عمیق شد. سؤال اینجاست: آیا قدرت واقعاً انسان را تغییر می‌دهد، یا فقط نقاب‌ها را کنار می‌زند؟ این یادداشت، تلاشی‌ست برای کاوش در همین فاصله‌ی غم‌انگیز میان «قبل از مسئولیت» و «بعد از آن».

در آستانه انتصابات دولت چهاردهم در شهرستان بهمئی، فعالان محلی بر لزوم رعایت شایسته‌سالاری همراه با توازن طایفه‌ای تأکید کردند. آن‌ها خواستار آن شدند که در انتصاب مدیران، ضمن توجه به تخصص و تعهد افراد، سهم و حضور متوازن تمامی طوایف مدنظر قرار گیرد تا حس تعلق، همدلی و مشارکت عمومی در مسیر توسعه شهرستان تقویت شود.

اهالی روستاهای دو پرنظری و کدارتختی بهمئی از کمبود شدید آب شرب گلایه دارند؛ این در حالی است که روزانه چندین تانکر آب از نزدیکی این روستاها به حوزه نفتی کرنج منتقل می‌شود.

با حکم مدیرکل راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای استان کهگیلویه و بویراحمد، خدا خواست عالی‌نسب به‌عنوان سرپرست اداره راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای شهرستان بهمئی منصوب شد.

محمد بهرامی» عضو هیات استانی نظارت بر عملکرد و حل اختلاف شوراها شد

امروز صدای مردم بهمئی این است: ما آب می‌خواهیم، ما برق پایدار می‌خواهیم، ما اینترنت مناسب می‌خواهیم، ما امکانات درمانی می‌خواهیم، ما می‌خواهیم ظرفیت‌های گردشگری‌مان به فرصت تبدیل شود. ما دیگر وعده نمی‌خواهیم؛ ما عمل می‌خواهیم.

ماغر پتانسیل زیادی برای جذب گردشگر دارد، اما متأسفانه نبود امکانات اولیه باعث شده بسیاری از مسافران اقامت کوتاهی داشته باشند یا از حضور در این منطقه صرف‌نظر کنند.”

ماغر، فقط یک کوه نیست…
سایه‌سار غیرت است، تکیه‌گاه ایل، نفس گرم مردانی که ریشه در خاک دارند و نگاهشان تا افق می‌رود.
از دل سنگ‌هایش، صدای تاریخ شنیده می‌شود؛
از تنگ ساولک و چشمه‌های زلالش، زمزمه‌ی زندگی.

مردان بهمئی، فرزندان همین کوه‌اند؛
سربلند، استوار، وفادار.
دست‌هایشان پینه بسته از رنج،
دل‌هایشان سرشار از مهر و شرف.

تا ماغر ایستاده، ایل زنده است.
و تا صدای این مردمان در کوه می‌پیچد،
نام ماغر، با افتخار در دل‌ها خواهد ماند.