خبرنگاری یا روابط‌عمومی؟!// چالش‌های فرهنگی و اجتماعی خبرنگاران در شهرستان بهمئی

خبرنگاری یا روابط‌عمومی؟!

چالش‌های فرهنگی و اجتماعی خبرنگاران در شهرستان بهمئی

در شهرستان بهمئی، خبرنگاری بیش از آن‌که رسالتی رسانه‌ای و مستقل باشد، گاه به ماموریتی تبلیغاتی برای خوشایند مسئولان تقلیل می‌یابد. فضای فرهنگی حاکم بر این منطقه به گونه‌ای‌ست که هنوز تفاوت میان “خبرنگار” و “روابط عمومی” در ذهن بسیاری از مدیران و مسئولان نهادینه نشده است.

خبرنگاران مستقل، به‌جای آن‌که با استقبال از سوی مسئولان مواجه شوند، بارها به دلیل انتشار گزارش‌هایی مستند، مطالبه‌گر و مبتنی بر مشکلات واقعی مردم، با انگ “سیاه‌نمایی”، “تخریب” یا حتی “اخلال در آرامش عمومی” روبه‌رو شده‌اند. این رویکرد نه‌تنها نشانه بی‌اعتمادی به رسانه بلکه تلاشی برای خاموش کردن صدای حقیقت‌طلبی است.

متأسفانه برخی مسئولان در بهمئی انتظار دارند خبرنگار، صرفاً نقش «بلندگوی روابط عمومی» آن‌ها را ایفا کند؛ یعنی بنویسد آنچه خوشایند است، بپوشاند آنچه دردآور است، و نبیند آنچه باید فریاد زده شود. این نگاه ابزاری به رسانه، هم کرامت حرفه‌ای خبرنگار را زیر سؤال می‌برد و هم پایه‌های شفافیت و اعتماد عمومی را متزلزل می‌سازد.

از سوی دیگر، فشارهای اجتماعی ناشی از ساختار سنتی و قبیله‌ای منطقه، عرصه را برای نقدهای صریح، تحلیل‌های تند و گزارش‌های افشاگرانه تنگ‌تر کرده است. خبرنگاری در چنین فضایی، بیش از آن‌که حرفه‌ای رسانه‌ای باشد، یک ریسک دائمی است. ریسکی که در آن، نه حمایتی از خبرنگار وجود دارد و نه ساختار صنفی منسجمی برای دفاع از حقوق او.

چه زمانی باید بپذیریم که خبرنگار، نه دشمن مسئول است و نه ابزار او؟ خبرنگار، صدای مردم است؛ صدای بی‌صدایان، چشم بینای جامعه، و وجدان بیدار شهر.

اگر قرار است رسانه در بهمئی معنا پیدا کند، نخستین گام، احترام به استقلال خبرنگار و پذیرش نقد به عنوان گامی ضروری برای اصلاح و پیشرفت است. شجاعت در برابر آینه‌ای که واقعیت‌ها را بازتاب می‌دهد، نشان بلوغ مدیریتی است، نه نشانه ضعف.