هشداری به زمانه‌ای که انسانیت را به فراموشی سپرده‌ایم…

هشداری به زمانه‌ای که انسانیت را به فراموشی سپرده‌ایم...

به گزارش پایگاه خبری عصر زنگی ، در گذشته، هرچند زندگی ساده و گاه با سختی و کمبود همراه بود، اما دل‌ها گرم‌تر و انسان‌ها به هم نزدیک‌تر بودند. خانه‌ها کوچک بود، ولی دل‌ها بزرگ. محبت، صداقت، یکرنگی، گذشت، همدلی، برادری و احترام به همسایه، ستون‌های محکم زندگی بودند. حتی اگر کسی چیزی برای خوردن نداشت، همسایه با نانی، شیری، دوغی یا ظرفی ماست، بی‌هیچ چشم‌داشت و منتی، شریک می‌شد. شادی‌ها تقسیم می‌شدند و غم‌ها همگانی بودند؛ در عزا و عروسی، همگان در کنار هم بودند.

اما امروز، هرچند رفاه ظاهری بیشتر شده، ساختمان‌ها بلندتر شده‌اند و وسایل لوکس‌تر، اما دل‌ها سرد و دورتر شده‌اند. هرکس تنها به خود می‌اندیشد، برادری رنگ باخته، بزرگی و نصیحت، از قاموس زندگی‌ها رخت بربسته‌اند. احترام به بزرگ‌تر، توجه به همسایه، صداقت در گفتار و عمل، همه کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر شده‌اند. انسان‌ها با وجود زندگی در کنار هم، احساس تنهایی می‌کنند. غم‌ها دیگر به اشتراک گذاشته نمی‌شود و شادی‌ها تنها در قاب‌های مجازی مانده‌اند.

این تغییرات، زنگ هشداری‌ست برای ما و نسل‌های آینده. آیا رفاه ظاهری، بهای از دست رفتن انسانیت، همدلی و مهربانی است؟ آیا نباید برای بازگرداندن آن ارزش‌های ناب انسانی، تلاشی دوباره کنیم؟ مبادا آن‌قدر درگیر سرعت زمانه شویم که هویت خود را فراموش کنیم…

بیایید پیش از آنکه دیر شود، به خود بیاییم. مهربان باشیم. دست هم را بگیریم. گذشته را نه فقط با حسرت، که با عبرت مرور کنیم و آن صفا و صمیمیت را دوباره در دل‌های خود زنده کنیم. آینده را می‌توان ساخت، اگر گذشته را به درستی بفهمیم و از آن بیاموزیم…