وقتی شایستگی می میرد “شایسته‌سالاری” متولد نمی شود

وقتی شایستگی می میرد “شایسته‌سالاری” متولد نمی شود،  افراد نالایق بر مناصب کلیدی تکیه می زنند، کُند ذهن های جامعه “ژن‌خوب” می شوند، نادان ها و ناتوان ها بر انسان حاکم می گردند، سنگ روی سنگ بنا نمی شود، بازی موش و گربه آغاز می شود و هر تازه به دوران رسیده ای همچون “گربۀ تائب” می شود “عابد و زاهد و مسلمانا”.
‌
در این میان بازار تملق و چاپلوسی رونق می گیرد، بادنجان دور قاب چین ها همه کاره می شوند و آفتاب پرست های فرصت طلب دبیرکل “حزب‌باد” می گردند. مردمان به کناره می روند و نامردمان جولان می دهند و لشکر “دغل‌دوستان” روزی هزار بار دور شیرینی طواف می کنند. و تو می‌مانی با دنیایی از توان و شایستگی که مجالی برای بروز و ظهورش نیست.
‌
شایستگی که در میان نباشد، فسادهای اقتصادی کلان شکل می گیرد، تلفن‌چی‌ها و رئیس‌دفترهای خبرکشِ سازمان ها همه کاره می شوند، جای مدیران دستور می دهند و عقده های حقارت شان را به رخ می کشند. هر کسی سرش به تنش می ارزد را به پارکینگ فرستاده و گوشه نشین می کنند و هر بلایی دلشان خواست بر سر بیت المال در می آورند.
‌
وای به حال جامعه‌ای که در آن عادت مألوف و طريق معروف؛ “آزردن دوستان باشد و خلافِ راه صواب”، “نقض رأى اولوالالباب باشد و کنار زدن شایستگان”، “ذوالفقار علی در نيام باشد و زبان سعدي در کام” که در آن زمان دنیاپرستان حریصی زمام را به دست می گیرند که “چشم تنگ دنیادوست‌شان” را تنها خاک گور پر می کند.
‌
پس تا می توانید فرومایگان را کنار بزنید و در جای خود بنشانید، هر عالمِ عاملی را قدر بدانید و در صدر نشانید، تعهد و تخصص را ارج گذارده و ترویج کنید، تا شایستگی حاکم شود، فساد رخت ببندد، هر کسی در جای خود بنشیند و عدالت برقرار گردد تا بدین سان هم خدا راضی گردد و هم خلق خدا.