بهمئی؛ سرزمین مطالبات بی‌پاسخ

به گزارش پایگاه خبری عصر زنگی ، سال‌هاست شهرستان بهمئی صدایش را بلند می‌کند اما هیچ گوش شنوایی نیست. مردم این منطقه فقط حرف نمی‌خواهند؛ آن‌ها آب می‌خواهند، برق پایدار می‌خواهند، اینترنتی که آن‌ها را از دنیای امروز جدا نکند می‌خواهند، امکانات درمانی که مجبورشان نکند برای یک داروی ساده کیلومترها راه طی کنند می‌خواهند، و زیرساخت گردشگری که بتواند ظرفیت‌های طبیعی و فرهنگی‌شان را به ثروت و اشتغال تبدیل کند می‌خواهند. این‌ها نه خواسته‌های لوکس و غیرواقعی، که ابتدایی‌ترین حقوق هر شهروند است.

چطور ممکن است در قرن بیست‌ویکم، هنوز روستاهای بهمئی با بی‌آبی دست‌وپنجه نرم کنند؟ چرا برق که باید پایه توسعه باشد، هنوز برای بسیاری از خانوارها یک دغدغه روزانه است؟ چرا جوان بهمئی باید برای یک کار ساده یا یک فعالیت اقتصادی، از نبود اینترنت و شبکه ارتباطی رنج ببرد؟ چرا یک مادر باید برای درمان فرزندش تا شهرهای دیگر برود و در جاده‌های ناامن خطر کند؟ این یعنی عقب‌ماندگی تحمیلی، این یعنی بی‌توجهی سیستماتیک.

بهمئی سرزمین بالقوه‌ای است که می‌تواند مقصد گردشگری باشد، می‌تواند اقتصاد محلی‌اش شکوفا شود، می‌تواند از طبیعتش برای توسعه پایدار استفاده کند، اما وقتی حتی ابتدایی‌ترین امکانات مثل آب و برق و اینترنت فراهم نیست، صحبت از توسعه فقط یک شوخی تلخ است.

این مردم تا چه زمانی باید منتظر بمانند؟ تا چه زمانی باید به جای دیدن تغییر، فقط وعده بشنوند؟ مسئولانی که امروز سکوت می‌کنند باید بدانند هر روزی که می‌گذرد، اعتماد مردم کمتر و زخم بی‌توجهی عمیق‌تر می‌شود. بهمئی فقط یک نقطه جغرافیایی نیست؛ خانه انسان‌هایی است که حق دارند دیده شوند، حق دارند زندگی کنند، نه این‌که برای ابتدایی‌ترین نیازها مجبور به تحمل محرومیت شوند.

امروز صدای مردم بهمئی این است: ما آب می‌خواهیم، ما برق پایدار می‌خواهیم، ما اینترنت مناسب می‌خواهیم، ما امکانات درمانی می‌خواهیم، ما می‌خواهیم ظرفیت‌های گردشگری‌مان به فرصت تبدیل شود. ما دیگر وعده نمی‌خواهیم؛ ما عمل می‌خواهیم.