نیما حردانی؛ صدای ایل بهمئی، پژواکی از کوه سفید و کوه سیاه که در جاده‌های ناایمن خاموش شد
صدای او انعکاس همان طبیعت بود: پرصلابت چون قله‌های کوه سفید، و در عین حال پر از غم و شکوه همانند سایه‌های کوه سیاه. وقتی می‌خواند، می‌شد صدای بادهای کوهستان، زلالی چشمه‌ها و خاطرات هزارساله ایل بهمئی را در حنجره‌اش شنید. این آوازها تنها قطعه‌ای موسیقی نبودند؛ بخشی از هویت جمعی یک قوم بودند که قرن‌ها در دل این سرزمین زیسته و فرهنگ و غیرت خود را حفظ کرده‌اند.