رود تلخ ممبی، نه تنها جریانی طبیعی است که از دل کوه‌ها می‌گذرد، بلکه مانند زندگی ماست؛ پر از فراز و نشیب، پر از امید و یأس. در هر پیچ و تابش، در هر قطره‌ای که از آن جاری می‌شود، دردی نهفته است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. این رود، گویی آیینه‌ای است از سال‌ها تلاش و دوندگی‌های بی‌نتیجه‌ای که هیچگاه به ثمر نرسیده است. ما در دل شب‌هایی سرد و بی‌نور، به امید آن که روزی خورشید عدالت بر این دیار بتابد، منتظریم. اما این انتظار، گاه تبدیل به یأس می‌شود، گاه تبدیل به سوالی بی‌پاسخ که چرا باید همچنان در این محرومیت زندگی کنیم؟