در گذشته، و به ویژه در جوامع عشایری مانند ایل بهمئی، دزدی معمولاً ناشی از فقر، گرسنگی و نیاز شدید به تأمین مایحتاج اولیه زندگی بود. داستانی که در این حوزه مشهور است، حکایت مردی است که خود در شرایط دشوار مالی بود و در شب‌های سرد کنار سیاه چادرهای عشایری کمین می‌کرد تا شاید لقمه‌ای نان به دست آورد. هنگامی که صدای مادری گرسنه و نوزادی که تازه به دنیا آمده بود را شنید، وجدان انسانی او بیدار شد و به جای بهره‌برداری صرف از موقعیت، تصمیم گرفت گوسفندی را که برای روز مبادا نگه داشته شده بود، به آن خانواده ببخشد.