حاشیه‌رانی حامیان دولت چهاردهم؛ خطری خاموش

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی عصر زنگی ، یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت و پایداری هر دولت، اتکا به سرمایه اجتماعی و نیروهای وفاداری است که برای شکل‌گیری آن تلاش کرده‌اند. اگر این پشتوانه‌ی اجتماعی نادیده گرفته شود، دولت ناخواسته پیوند حیاتی خود با جامعه را از دست می‌دهد و به مرور در برابر فشارها آسیب‌پذیر می‌شود.

در ماه‌های اخیر نشانه‌هایی آشکار شده که بخشی از حامیان دولت چهاردهم، که در پیروزی آن نقش مؤثر داشتند، امروز احساس طردشدگی و بی‌مهری می‌کنند. این روند تنها یک خطای ساده سیاسی نیست؛ بلکه تهدیدی جدی برای آینده دولت به شمار می‌رود.

نخستین پیامد این روند، تضعیف سرمایه اجتماعی است. وقتی نیروهای وفادار و باورمند به شعارهای دولت از صحنه کنار گذاشته شوند، مشروعیت و توان دفاعی دولت در برابر فشارهای داخلی و خارجی کاهش می‌یابد. دومین پیامد، قطع ارتباط واقعی با جامعه است. حامیان اولیه معمولاً پل ارتباطی دولت با مردم‌اند؛ حذف آن‌ها یعنی محروم شدن از دریافت بازخوردهای صادقانه و ملموس از متن جامعه.

از سوی دیگر، حاشیه‌رانی این نیروها می‌تواند زمینه‌ساز فرصت برای مخالفان شود. هر قدر نارضایتی میان حامیان پیشین افزایش یابد، احتمال پیوستن آن‌ها به صف منتقدان بیشتر خواهد شد؛ امری که می‌تواند شکاف‌های اجتماعی را عمیق‌تر کند. افزون بر این، بی‌توجهی به حامیان اولیه باعث ایجاد شکاف میان شعار و عمل خواهد شد. دولت چهاردهم با وعده عدالت و مشارکت اجتماعی روی کار آمد؛ فاصله گرفتن از این وعده‌ها در عمل، اعتماد عمومی را به سرعت فرسوده می‌سازد.

تجربه تاریخی نشان می‌دهد دولت‌هایی که نتوانسته‌اند پیوند خود را با بدنه اجتماعی حفظ کنند، ناچار به پرداخت هزینه‌های سنگین شده‌اند؛ چه با افزایش فشارهای سیاسی و چه با کاهش توان اداره کشور.

در نتیجه، به حاشیه‌رانی حامیان دولت چهاردهم نه یک خطای تاکتیکی، بلکه یک تهدید راهبردی است. بازگشت به اصولی چون شفافیت، مشارکت واقعی و پاسخ‌گویی، تنها راه حفظ این سرمایه اجتماعی و تضمین آینده دولت است. بدون این بازگشت، دولت هر روز بیش از پیش از پایگاه اجتماعی خود فاصله خواهد گرفت و به جای تکیه بر مردم، به ابزارهای غیرمردمی برای بقا متکی خواهد شد؛ مسیری که تجربه نشان داده سرانجامی جز فرسایش مشروعیت ندارد.