راه مطالبه‌گری؛ صدایی فراتر از سیاست، قومیت و منفعت

به گزارش پایگاه خبری عصر زنگی ، در هنگامه‌ای که غبار تردید بر آیینه‌ی اعتماد عمومی نشسته، و در روزگاری که حقیقت، گاه در پسِ پرده‌ی هیاهوی جناح‌ها و منازعات قومی و شخصی رنگ می‌بازد، سخن گفتن از «مطالبه‌گری» نه تنها یک کنش مدنی است، که مسئولیتی است سترگ بر دوش هر انسان آگاه و دغدغه‌مند.

مطالبه‌گری، به‌راستی نه تریبون یک جریان خاص است و نه ابزار فشار یک قوم یا طبقه. این واژه، اگر به اصل خود بازگردد، فریادی است صادقانه در جست‌وجوی عدالت، کرامت و شفافیت؛ صدایی برخاسته از دل مردمانی که می‌خواهند سهم خویش را از آینده‌ای بهتر، نه از مسیر امتیازخواهی و معامله، که از راه آگاهی، انسجام و پیگیری مدنی بازستانند.

اما این راه، نخست نیازمند عبور است:

عبور از جریان‌های سیاسی‌ای که گاه مطالبه‌گری را ابزاری برای تسویه‌حساب‌های قدرت می‌خواهند. چرا که مطالبه‌گرِ واقعی، نه اسیر رنگ‌هاست، نه بازیگرِ سناریوهای از پیش‌نوشته‌شده.

عبور از قومیت، که هرچند بخش اصیل و انکارناپذیر هویت ماست، اما نباید چون حصاری تنگ، گستره‌ی نگاه‌مان را محدود کند. مطالبه‌گری، اگر رنگی دارد، رنگ عدالت است؛ و اگر تباری دارد، تبار انسانیت.

و در نهایت، عبور از منافع شخصی؛ چرا که مطالبه‌ی حقیقی، در بزنگاه تضاد میان سود فردی و خیر جمعی معنا می‌یابد. آن‌گاه که مطالبه‌گر، صدای بی‌صداها می‌شود، حتی اگر سودی نبیند؛ آن‌گاه که لب به پرسش می‌گشاید، حتی اگر هزینه بپردازد.

امروز، جامعه ما بیش از هر زمان دیگر، نیازمند بازتعریف مطالبه‌گری است؛ نه در قالب اعتراض صرف، بلکه به‌مثابه یک فرآیند مستمر، عقلانی، ریشه‌دار و هدفمند. فرآیندی که بر پایه‌ عقل جمعی، گفت‌وگوی سازنده، و اخلاق عمومی بنا شده باشد. و این ممکن نمی‌شود مگر با ارتقای آگاهی، تقویت نهادهای مدنی، و پرهیز از افراط، تخریب و انحصارطلبی.

بیاییم مطالبه‌گر باشیم؛ نه برای حذف دیگری، که برای اصلاح خویش و پیرامون‌مان. نه برای برتری، که برای برابری. نه برای سهم‌خواهی، که برای ساختن آینده‌ای که در آن، شأن انسان محفوظ بماند.

مطالبه‌گری، در نهایت، نه یک حرکت علیه کسی، که تلاشی است برای بودن در کنار همه‌ کسانی که دل در گرو حقیقت و آزادی دارند