مردی از تبار بزرگی، و مردمِ فراموشکار

مردی از تبار بزرگی، و مردمِ فراموشکار

داستان تخیلی اما واقعی به قلم حسین جعفری نیکو

در دل آن روستای کوچک و خاموش، مردی زیست که نامش همواره در پیچ و تاب باد و در دل زمین‌های تشنه می‌پیچید؛ مردی که سراسر عمر خویش را وقف خدمت به هم‌روستاییان کرد. او با دست‌هایی باز و قلبی پر از سخاوت، هر روز بی‌وقفه می‌کوشید تا زندگی اهالی را به سوی روشنایی و امید هدایت کند. نه برای ستایش، نه برای جایزه‌ای دنیوی، بلکه از سر عشقی بی‌پایان و صداقتی که از عمق جان برمی‌خاست.

اما روزگار تلخ بود و مردم، برخلاف بزرگی و دلسوزی او، در دل خود دانه‌های کینه و بدبینی کاشتند. چرا که دل‌هایشان گرفتار طوفان‌های ترس، حسادت و سوءظن شده بود. به جای آنکه سپاسگزار و وفادار باشند، هر روز بر دیوارهای دلشان دیوارهای بی‌اعتمادی را بلندتر ساختند.

این کینه، نه تنها در همان لحظه‌ای که مرد بزرگ در میانشان زیست باقی ماند، بلکه به نسلی دیگر نیز رسید. از پدران به فرزندان، داستانی تلخ از بی‌مهری و کینه به ارث گذارده شد، تا جایی که فرزندان آن روستا، هرگز مردی را که جانش را برایشان گذاشته بود، به چشم نیکو نبینند.

گویی که اصالتِ وجودشان در گروِ همان کینه‌ها و دل‌خوری‌ها بود؛ میراثی که از گذشتگان به آنان رسیده بود، و هرچند هیچ کس نمی‌دانست چرا، اما این بغضِ ناگفته، همچون سنگینی بار تاریخی بر دوششان سنگینی می‌کرد.

این واقعیت تلخ، سرنوشتی بود که گاه دست خدمتگزارترین انسان‌ها را از مهربانی و قدردانی خالی می‌گذارد، و یادآور می‌شود که گاهی بزرگ‌ترین خدمت‌ها نیز در پرده‌ی ابهام، سوءتفاهم و بی‌اعتمادی گم می‌شوند.

در این میان، داستان آن مرد بزرگ، همچون فریادی خاموش در گوش زمان باقی مانده است؛ فریادی که از ما می‌خواهد به ارزش‌های انسانی و اخلاقی بازگردیم، به جای کینه، مهر بورزیم و به جای دشمنی، قدردانی کنیم، تا چرخه تلخ بی‌مهری پایان پذیرد و ریشه‌های محبت در دل جامعه دوباره شکوفا گردد.