سول خدا(ص)‌ با هم نشینان خود چگونه بود؟ همیشه خنده‌رو، خوش خلق و ملایم بود نه ترشرو و سخت گیر، هیچ‌گاه فریاد نمى‌زد و دشنام نمى‌داد، عیب کسى را آشکار نمى‌ساخت و بیهوده از کسى ستایش نمى‌فرمود، از آن چه که به آن میل نداشت یاد نمی‌کرد، هرگز تأسف و اندوهى براى امور عادى اظهار نمی‌فرمود، از سه چیز بشدت پرهیز مى‌فرمود، کبر و پر حرفى و کارهاى بى معنى، سه چیز را در حق مردم بسیار رعایت مى‌فرمود، هیچ کس را سرزنش نمی‌کرد و بر کسى خرده نمی‌گرفت و در جستجوى معایب کسى نبود، فقط در مواردى که امید ثواب و اجر بود تذکر مى‌داد و صحبت مى‌کرد. و چون پیامبر(ص)‌ صحبت مى‌کرد همنشینان او چنان سکوت مى‌کردند که گوئى مرغ بر سر ایشان نشسته است، چون سکوت مى‌فرمود: اصحاب صحبت مى‌داشتند و هرگز در حضور پیامبر (ص) ‌ستیزه و نزاع در بحث نداشتند، اگر اصحاب مى‌خندیدند او نیز تبسم مى‌فرمود و اگر از چیزى تعجب مى‌کردند او هم اظهار تعجب مى‌کرد، افراد غریب و بیگانه را خوب تحمل مى‌کرد و سخن ایشان را به تمام مى‌شنید و به خواسته‌هاى آن‌ها گوش فرا می‌داد. گاهى اصحاب آن اشخاص را متوجه طول گفتارشان مى‌کردند، پیامبر(ص)‌ به اصحاب مى‌گفت هر گاه نیازمندى را مى‌بینید نیاز او را بر آورید، هرگز از کسى ستایش نمى‌خواست، مگر این که کار نیک را با نیک جبران کنند، سخن هیچ کس را بدون ضرورت قطع نمی‌کرد و در آن صورت معمولا بر می‌خاست و یا او را از سخن گفتن نهى مرمودی‌ف

همنشینی با خردمندان

حدیث : لا عَلَيكَ أن تَصحَبَ ذَا العَقلِ و إن لَم تَحمَد كَرَمَهُ ، و لكِنِ انتَفِع بِعَقلِهِ، وَاحتَرِس مِنسَيِّىَءأخلاقِهِ. ترجمه: امام على عليه ‌السلام : زيانى براى تو ندارد كه با عاقلْ مصاحبت كنى ، گرچه كرم او را نستايى؛ ليكن از عقل او بهره گير و از خوى بدش خود را نگه‌دار . دوستي در قرآن و حديث، ص۲۵۰