پیش از آن‌که به قدرت برسند، شبیه خود ما بودند؛ با زبان مردم سخن می‌گفتند، در کوچه و بازار قدم می‌زدند، تلفن که زنگ می‌خورد، بی‌درنگ پاسخ می‌دادند. اما همین که پایشان به اتاق‌های دربسته‌ی مسئولیت رسید، آرام‌آرام چهره‌ها عوض شد، صداها رسمی و فاصله‌ها عمیق شد. سؤال اینجاست: آیا قدرت واقعاً انسان را تغییر می‌دهد، یا فقط نقاب‌ها را کنار می‌زند؟ این یادداشت، تلاشی‌ست برای کاوش در همین فاصله‌ی غم‌انگیز میان «قبل از مسئولیت» و «بعد از آن».