در این یادداشت، ریشه‌های گرایش مردم به «پارتی» و «سفارش» در جامعه ایران بررسی شده است. نویسنده با نگاهی انتقادی و تحلیلی توضیح می‌دهد که این رفتار نه از میل به فساد، بلکه از ناامیدی نسبت به کارآمدی قانون و نظام اداری ناشی می‌شود. وقتی مسیرهای رسمی کند، مبهم و سلیقه‌ای شوند، مردم برای رسیدن به حقوق خود، به ناچار به روابط غیررسمی پناه می‌برند. یادداشت نتیجه می‌گیرد که راه برون‌رفت از این وضعیت، بازسازی اعتماد عمومی از طریق شفافیت، قانون‌مداری و حذف نفوذ رابطه از تصمیم‌گیری‌های اداری است؛ چرا که پارتی‌سالاری، شکست خاموش عدالت است.