چرا باید برای دیده شدن، به تملق گویی و تعریف و تمجیدهای دروغین متوسل شویم؟

چرا باید برای دیده شدن، به تملق گویی و تعریف و تمجیدهای دروغین متوسل شویم؟

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی عصر زنگی  ، چرا در موقعیت‌های اجتماعی، به جای ایستادن پای حرف حق، ترجیح می‌دهیم سکوت کنیم؟
چرا به جای بیان حقیقت، به تمجیدهای ساختگی و تملق‌های بی‌ارزش پناه می‌بریم؟
این‌ها سوالاتی است که باید هر یک از ما در دل خود و در جمع‌های خودمان بارها مرور کنیم.

دیده شدن و پذیرفته شدن در جامعه، آرزویی است طبیعی برای هر انسانی.
اما آیا دیده شدن به هر قیمتی، حتی به بهای خدشه‌دار شدن شرافت و صداقت، قابل قبول است؟
آیا نمی‌دانیم که این رفتارها، هرچند ممکن است ما را موقتاً در مرکز توجه قرار دهد، اما در بلندمدت جز بی‌اعتمادی و از دست رفتن اعتبار فردی و جمعی ثمره‌ای ندارد؟

تملق و چاپلوسی، آفتی است که ریشه‌های جامعه را پوسانده و درخت اعتماد را خشک می‌کند.
تعریف و تمجیدهای بی‌پشتوانه، زبانی است که فقط برای برآوردن منافع کوتاه‌مدت به کار می‌رود و صداقت و شفافیت را به حاشیه می‌راند.
و سکوت در برابر ناعدالتی‌ها و حقایق تلخ، نه تنها خنثی بودن نیست، بلکه حمایت ضمنی از ظلم و نابرابری است.

جامعه‌ای که در آن برای پیشرفت و دیده شدن، باید به این بازی‌های ریاکارانه تن داد، جامعه‌ای بیمار است.
جامعه‌ای که در آن صداقت هزینه دارد، و کسانی که حقیقت را می‌گویند باید گوشه‌نشین شوند، محکوم به عقب‌ماندگی و شکست است.

تنها راه نجات ما، بازگشت به ارزش‌های انسانی و اخلاقی است؛
ایستادن پای حرف حق، حتی اگر تنها باشیم،
ادامه دادن راه صداقت، حتی اگر گران تمام شود،
و تلاش برای ساختن جامعه‌ای که در آن هر صدایی شنیده شود و هر نگاهی عادلانه باشد.

بیایید دست از تملق برداریم و سکوت را بشکنیم.
بیایید باور کنیم که دیده شدن واقعی، نه در سایه ریا، که در نور حقیقت می‌سراید.
این یک انتخاب است؛ انتخابی که می‌تواند مسیر فردی و اجتماعی ما را تغییر دهد.