تناقض در گفتار و رفتار مسئولان؛ از وعده خدمت تا فاصله‌گذاری از مردم

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی عصر زنگی ، در ساختارهای مدیریتی و حکومتی، مسئولان در آغاز مسیر خود همواره خود را به عنوان خادم و نوکر مردم معرفی می‌کنند؛ امری که ریشه در مبانی نظری حکومت‌های مردمسالار و مشروعیت‌بخشی به قدرت دارد. این تعهد لفظی، نمادی از پاسخگویی و التزام به منافع عمومی است که در متون حقوقی و اخلاقی جایگاهی رفیع یافته است. با این حال، در عمل، فاصله‌ای آشکار میان این شعارها و واقعیت‌های موجود شکل می‌گیرد که نه تنها به تضعیف اعتماد عمومی منجر می‌شود بلکه ماهیت رابطه حاکم-محکوم را نیز دچار تناقض می‌سازد.

این پدیده را می‌توان از منظر جامعه‌شناسی سیاسی با مفهوم «فروپاشی سرمایه اجتماعی» و «زوال مشروعیت» تحلیل کرد؛ جایی که مسئولان به جای ایفای نقش واسطه و خدمتگزار، خود را برتر و جدا از مردم می‌بینند و از مشارکت واقعی مردم در تصمیم‌گیری‌ها ممانعت می‌کنند. چنین رفتارهایی علاوه بر ایجاد فاصله روانی و اجتماعی، بیانگر شکاف میان گفتار و کردار است که به شکل‌گیری نوعی «حکمرانی اقتدارگرا» می‌انجامد.

از منظر نظریه‌های حکومت و قدرت، ادعای خدمتگزاری بدون بازتاب عملی و تعامل دوطرفه، تنها یک پوشش نمادین است که هدف آن حفظ جایگاه و بهره‌برداری از منابع قدرت است. این وضعیت نه تنها حق اظهار نظر و مشارکت سیاسی شهروندان را محدود می‌کند بلکه باعث انزوای مسئولان از واقعیت‌های جامعه می‌شود؛ پدیده‌ای که خود چرخه‌ای معیوب در تضعیف نهادهای اجتماعی و سیاسی به وجود می‌آورد.

در نهایت، استمرار این تناقض موجب کاهش سرمایه اجتماعی، فرسایش اعتماد و احساس بی‌عدالتی در میان مردم می‌گردد و ساختار حکومتی را در معرض بحران مشروعیت و کارآمدی قرار می‌دهد. راه‌حل این معضل، بازگشت مسئولان به اصول اولیه خدمتگزاری، ایجاد فضای گفت‌وگو و مشارکت واقعی مردم در فرآیندهای تصمیم‌گیری و تقویت سازوکارهای پاسخگویی و شفافیت است.