هنر و مهارت رودکی در به بند کشیدن تجارب روحی و گریزپای خود در زنجیر کلمات مخیل و شاعرانه تا بدان پایه بوده است که این توان را یافته است که این تجربیات را از چنگ زمان برباید و زندگی جاودان بخشد و در امکان تجربه مجدد آن را به روی خویش و دیگران باز گذارد(پورنامداریان، 1374: 160، با تصرف و تلخیص). از همین رو مضامین و درون مایه شعر او در گذر ادوار تاریخ همواره منظور نظر بوده و مورد تضمین و اقتباس دیگر سرایندگان قرار گرفته است و به گونه های مختلف در آینه اشعار آنان رخ نمایانده است، از آن جمله اند:
قصیده مسعود سعد سلمان، در مدح ابوالملوک ارسلان بن مسعود غزنوی با تضمین یک مصرع از شعر رودکی:
چو من ببینم بر تخت خسروانه تو را
به دستگاه فریدون و پایگاه قباد
جز آن نگویم، شاها که رودکی گوید:
«خدای چشم بد از ملک تو بگرداناد»