ز منظر ابن خلدون بداوه به زندگی مردمانی اطلاق می‌شود که در محیطی غیر از شهر زندگی می‌کنند.این محیط می‌تواند اعم از روستانشینی،چادرنشینی،و صحرانشینی و محلهایی از این قیبل باشد.در حالیکه حضاره مختص مردم شهرنشین است و بیشترشان دارای زندگی متمدنی‌ می‌باشند.ابن خلدون معتقد است کار اصلی مردم در بداوه کشاورزی و دامپروری است و معاش‌ اصلی خود را هم از این طریق تهیه می‌نمایند و زندگی در بداوه به دلیل شرایط سخت محیطی‌ موجب تقویت ویژگی‌هایی همچون عصبیت،دلیری،سلامت جسمی و روحی،تندخویی،دین‌ داری و…می‌شود در حالیکه حضاره‌نشینان به دلیل برخورداری از رفاه و آسایش و تجمل‌پرستی‌ نه‌تنها از ویژگی‌های بداوه‌نشینان برخوردار نیستند بلکه از خصایص انسانی هم بدور هستند.