کسایی مروزی نخستین شاعری است که ادب پارسی را با درون مایه‌ای از واقعه غدیر زینت بخشیده است.[۶] او از طلایه داران شعر فارسی به شمار می‌رود.
از ویژگی‌های دیگر کسایی این است که وی نخستین سوگنامه کربلا به زبان فارسی را سروده است. بخشی ازاین سوگنامه چنین است:[۱۳] باد صبا درآمد، فردوس گشت صحرا آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا میراث مصطفی را فرزند مرتضی را مقتول کربلا را تازه کنم تولّا آن پنج ماهه کودک باری چه کرد ویحک! کز پای تا به تارک مجروح شد مفاجا پاکیزه آل یاسین، گمراه و زار و مسکین وان کینه‌های پیشین آن روز گشته پیدا آن زینب غریوان اندر میان دیوان آل زیاد و مروان نظّاره گشته عمدا
اولین شاعر مرثیه سرای شیعه
رویج مذهب تشیع، ظلم ستیزی، مداحی و مرثیه سرایی اهل بیت(ع)، پند و اندرزهای حکیمانه، نگرشی متعالی به جهان هستی و زبان شیوا و شیرین او، مهم‌ترین ویژگی‌های شعر اوست. محققان، علت تخلص او را به کسایی، برگرفته از مذهب شیعی او و برداشتی از حدیث کساء می‌دانند.
اهل بیت(ع) در اشعار کسایی
شعر کسایی مروزی درباره علی(ع):
| مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر | بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار | |
| آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد | جز شیر خداوند جهان حیدر کرار | |
| این دین هدی را به مثل دایره‌ای دان | پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار | |
| علم همه عالم به علی داد پیمبر | چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار |
کسائی مروزی از شیعیان و معتقدان به اهل بیت(ع) بود. وی حضرت علی(ع) را با تصریح به آیه «مودت قربی» و آیه «مباهله» و سوره «هل اتی» می‌ستاید و آن حضرت را «رکن مسلمانی»، «ولی بی‌مانند» و «سرّ ذوالجلال» می‌داند و همچنین ایشان را «امیرالمؤمنین»، «امام المتقین»، «امام امت»، «برگزیده امت» توصیف می‌کند و با صراحت می‌گوید که پیامبر(ص) او را ثنا کرد و ستود و همه کارها را به او سپرد.
کسایی مروزی نخستین شاعری است که ادب پارسی را با درون مایه‌ای از واقعه غدیر زینت بخشیده است.[۶] او از طلایه داران شعر فارسی به شمار می‌رود کسایی در ستایش امام علی(ع) برای نشر ایمان شعر می‌سروده است.[۸] وی در قصیده ای با اشاره به حدیث لافتی که حدیث مشهور نبوی(ص) است می‌گوید:[۹]
|
صاحب النقض و مؤلف لباب الالباب، به صراحت و تفصیل عقاید و افکار و مذهب کسائی را بیان کرده و او را از جمله شاعران شیعی مذهب دانسته‌اند.[۱۰] دیوان اشعار کسایی تا نیمه دوم قرن ششم و تا زمان تألیف کتاب «النقض» وجود داشته و مؤلف آن کتاب دیوان او را دیده و می‌نویسد: «همه اشعار کسایی مروزی، ذکر مناقب و مدایح پیغمبر اکرم(ص) و آل طاهرین(ع) اوست.»[۱۱] هرچند در گذشته سیره و سنت همه شاعران پارسی‌زبان بوده که به شکرانه عنایت و احسان بزرگان و به پاس حمایتی که از آنان می‌شد، زبان به مدح آنان می‌گشودند و گذشته از ارتزاق و امرار معاش، از این راه هم خود را معرفی کرده و به نشر و حفظ آثار و اشعار خود می‌پرداختند و هم با تقرب به آنان از کتابخانه‌ها و دیگر وسائل علمی که در گذشته منحصراً در اختیار بزرگان، ملوک و رجال بود استفاده می‌کردند.
برچسب ها :عصر زنگی. کسایی.مرثیه سرایی
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0