حسین جعفری نیکو:آسیب بدعت های نادرست عزاداری در شهرستان بهمئی

سوگواری و برگزاری آیین های عزا برای فرد متوفی آئینی مهم و اجتماعی است که در تمامی ادوار تاریخ وجود داشته و با اعتقادات و باورهای دینی و فرهنگ مردم گره خورده است. در میان اقوام ایرانی به مناسبت مرگ اقوام و نزدیکان مراسم هایی به فراخور فرهنگ و آیین و رسوم های خاص نیز برپا می شود.

اما نکته اینجاست که به جای برخی رسوم ناب در برپایی این مراسم ها برخی بدعت های ناروا و ناخوشایند و خلاف عرف و فرهنگ نیز به شدت در حال رواج است و این مهم از منظر جامعه شناختی نیز به عنوان یک بحران اجتماعی در استان تبدیل شده است.

این آئین ها و سنت های رایج بین مردم در گستره زمان شکل گرفته اند و از آسیب ها و انحرافات مصون نمانده اند. اصلاح این آسیب ها، نیازمند شناخت آنها و برنامه ریزی واقع بینانه برای جایگزینی فرهنگ صحیح در آن زمینه است.

متأسفانه آداب مجالس عزای میت امروزه از مسیر اصلی و اسلامی خود خارج شده و مصیبت بلکه مصیبت‌های دیگر را بر مصیبت‌زده تحمیل می‌کند؛ زیرا افزون بر صرف هزینه‌های سنگین برای خرید قبر و تهیه وسایل کفن و دفن و ختم؛ مصیبت زده باید با توجه به هزینه‌های سنگین امروزی پذیرای افرادی باشد که برای تسلای خاطر و تعزیت بر مصیبت‌زده وارد می‌شوند و علاوه بر مصیبت اصلی هزینه‌های گزاف بی‌موردی را متحمل شود.

آوردن مداح در خاکسپاری و مراسم فاتحه خوانی و اهدای تاج گل و پارچه نوشته و نصب آن به در و دیوار خانه ی معزّا و نصب عکس ها و تصاویر بزرگ در چهار راه ها و معابر عمومی شهر و روضه خوانی های بی حاصل تکراری و هجوم بردن به خانه عزادار به قصد همدردی و اقامت کردن و غذا خوردن ، سودی به حال تازه درگذشته که ندارد هیچ ، بلکه باعث به هم خوردن نظم عادی جسمی و روحی شان می شود.

تیراندازی، برگزاری مراسمات هفتم، چهلم و سالگرد ، پذیرایی رنگارنگ و متنوع، پخت و خرید غذا توسط خانواده دچار مصیبت شده از بدعت هایی است که رواج یافته است.این موارد بیشتر آرامش آن ها و خانواده و بستگان شان را به هم می زند و موجبات خستگی آن ها و هزینه های هنگفت برای آن ها می شود که هیچ وجهه ی دینی و شرعی و عقلی ندارد و به گرفتاری دوستان و آشنایان دور و نزدیک هم می افزاید.

از آنجایی که این موضوع بر خلاف رویه فرهنگ و آداب رسوم استان و فاقد هرگونه مبنای شرعی و دینی بوده و جز ترویج خرافات و البته تحمیل هزینه‌های گزاف بر گُرده مردم بویژه خانواده‌های فقیر و دارای یتیم، منفعتی نه برای خانواده‌ای، قبیله‌ای و حتی اموات ندارد و به عنوان بدعت در حال گسترش است، بنابراین باید سریعا جمع آوری و مدیریت شود.

برخی گمان می کنند جیغ و داد و موکندن زنانه و شلیک تیر و تفنگ و هوار مردانه به نفع متوفی است در حالی که به جای آن قرائت قرآن و فاتحه و ادای نماز ها و تکالیف انجام نشده و خیرات و مبراتی است که باید همچون تکلیفی واجب و به نحو صادقانه و بی ریا انجام گیرد

هزینه‌ کردن میلیون‌ تومانی در جهت استفاده از این خوانندگانی که یک برنامه‌ اضافی و هزینه‌بر است کاری ناپسند و ضربه زدن به خانواده‌های عزادار است.استفاده از خواندن قرآن، روضه‌خوانی، مداحی و سینه‌زنی بر حسنات میت اضافه خواهد کرد و اجرا کردن این برنامه‌ها در مراسمات عزاداری ذخیره‌ قیامت است

به فرموده امام صادق علیه‌السلام از همان زمان، این کار به صورت «سنت» درآمد. بعد از دفن، مستحب است صاحبان عزا را سر سلامتی دهند ولی اگر مدتی گذشته است که به واسطه سرسلامتی دادن مصیبت، یادشان می‌آید، ترک آن بهتر است و نیز مستحب است تا برای اهل خانه میت غذا بفرستند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است. متأسفانه آداب مجالس عزای میت امروزه از مسیر اصلی و اسلامی خود خارج شده و مصیبت بلکه مصیبت‌های دیگر را بر مصیبت‌زده تحمیل می‌کند؛ زیرا افزون بر صرف هزینه‌های سنگین برای خرید قبر و تهیه وسایل کفن و دفن و ختم؛ مصیبت زده باید با توجه به هزینه‌های سنگین امروزی پذیرای افرادی باشد که برای تسلای خاطر و تعزیت بر مصیبت‌زده وارد می‌شوند و علاوه بر مصیبت اصلی هزینه‌های گزاف بی‌موردی را متحمل شود

برخی آداب و رسوم غلط و هزینه های اضافی و هنگفت همچنان در مجالس ترحیم از سوی صاحبان عزا و در مناطق مختلف استان در حال رواج است که باید سعی شود این فرهنگ های غلط و خلاف عرف و منطق و شرع را اصلاح کنیم.بزرگان و متنفذین می توانند بیشترین اثرگذاری برای تقویت فرهنگ اسلامی، صحیح و مؤثر را داشته باشند.

بزرگان و متنفذین می توانند بیشترین اثرگذاری برای تقویت فرهنگ اسلامی، صحیح و مؤثر را داشته باشند.