حسین جعفری نیکو:گذر از قوم گرايي در انتخابات شورای شهر، قدم نخست توسعه در شهرستان بهمئی

رقابت‌هاي قومي و منطقه‌اي در شهرها و مناطقي با تنوع فرهنگي و قومي يكي از عوامل مهم توسعه‌نيافتگي اين مناطق بوده و به واگرايي فرهنگي، قومي، زباني و مذهبي آنها دامن زده است.
برخي هم معتقدند كه طايفه و قوم گرايي در توسعه شهرها و مناطق تاكنون به‌عنوان يك آفت مهلك و مانع توسعه عمل كرده است و پيامدهاي منفي بسيار مخرب براي پديده طايفه گرايي در توسعه فرهنگي، اقتصادي، اجتماعي و سياسي نمود پيدا مي‌كند.

تشديد احساسات و عواطف طايفه‌اي همبستگي اجتماعي ميان اعضاي يك جامعه را تضعيف مي‌كند و همبستگي جاي خود را به تفرقه، كشمكش، تخريب سرمايه، اتلاف وقت و … مي‌دهد.

در نتيجه سرمايه اجتماعي فرسوده و نابود شده و سطح اعتماد ملي و منطقه‌اي را به اعتماد درون گروهي و طايفه‌اي تقليل داده و نوآوري و توسعه را در جامعه كند كرده و از بين مي‌برد.

پس از چند دهه از عمر نظام اسلامي براي توسعه مناطق شهري و روستايي استاني همچون كهگيلويه و بويراحمد كه از قافله توسعه يافتگي بشدت عقب افتاده گذر از قوم گرايي يك ضرورت انكارناپذير است.
در چنين وضعيتي فرهيختگان و گروه‌هاي مرجع بايد افراد توانمند و متخصص را براي ورود به شوراهاي اسلامي به مردم معرفي كنند تا آفت قوم‌گرايي رخت بربندد.

با پشت سر گذاشتن پديده قوم‌گرايي، شايسته سالاري جاي فاميل سالاري را مي‌گيرد و با انتخاب افراد كارآمد و متخصص، نيروي انساني مناطق شهري و روستايي باانگيزه بيشتري براي توسعه شهر خود تلاش مي‌كنند.
وقتي نظام شايسته سالاري جايگزين تفكر سنتي قوم گرايي شود، بهترين افراد در بهترين جايگاه با بالاترين بازده به مردم خدمت مي‌كنند.

تجربه پنج دوره گذشته انتخابات شوراهاي اسلامي شهر و روستا در كهگيلويه وبويراحمد نشان مي‌دهد كه گزينش نمايندگان بر اساس تفكر طايفه گرايي چه نتايج تلخي به همراه داشته است به‌طوري كه برخي مناطق به‌جاي پيشرفت توسعه با محروميت بيشتر و اتلاف منابع رو به رو بوده‌اند.

قوميت گرايي سرآغاز ناديده گرفتن صداقت، تجربه، شجاعت، امانت‌داري و تخصص از حداقل ويژگي‌هاي يك نماينده خوب در شوراهاي اسلامي است.